De contemptu Cupidinis

[a illo Nathane ipso] Haec disputatio nunc iteratio perpetua et numerosa fiet; non dico eam esse odiosam, sed profundius profundiusque urget propositum eius, ut mori iamiam ego vero velim ut Ciceronem mox conveniam (fortasse iocor, fortasse non.) Hac quinta ephemiridis scriptura mihi liceat nostri ab verbis auctoris ipsum ad me digredi, qui verba eius cotidie lego (lente meam ob inopiam ingenii.)
Hoc trimestri me praecipua ad duo studia applico: hunc librum evolvere et futuere. Hi semper fuerunt mihi primi fines; prior saepe efficiebatur quia libri semper mihi patent; de posteriore, libentes minus crebro feminae patent (per fortunam quidem)—tamen recens utrumque expeditum est. Quantum vero dissimulationis est: cum me nunc voluptati indulgere aliquid satis vetat, tali momento amor venit. Hoc est inopportunum, cum ita hae duae auctoritates, et Cicero et Cupido, adversae inter se, animum meum sollicitant. Ille “nam quid aliud agimus,” inquit, “cum a voluptate…cum a negotio omni sevocamus animum, quid…agimus nisi animum ad se ipsum advocamus, secum esse cogimus maximeque a corpore abducimus?” Cur hunc recessum morer? Quibus vitae cupiditatibus Cicero quasi mercator caelestis liberationem praeconatur ut quamquam non statim mortem petere velim, tamen libertatem habere meam aeternam certe petam. O Nathan! si mox, apud Ciceronem, “cum id non habeas quod tibi nec usu nec natura sit aptum, non careas, etiamsi sentias te non habere,” cur igitur hodie id quod non ad migrationem in caelum tuam pertinet colas? Quales per sententias eius, me abstrahi ab sensibus ipsis sentio; optime, cum eum qui his gravatur immortales non facile accipiebunt. Ergo cum Sancto Augustino pronuntio: “da mihi castitatem et continentiam…….sed noli modo”; etiam addo, magis, domine, me rapias ut liberer ab Cupidine sine nimis labore.