De armatura contra philistinos recentes

[a Nathane misso] Nunc argumento de immortalitate animi apte facto, ad primam quaestionem (quae est, nihil mali in morte inveniendum) Cicero redit; et nunc minor persona dialogi affirmat sibi esse omnino persuasum ut nemo possit eum “depellere de inmortalitate” Iam nunc ipsi ego argumento credebam, tamen discipulum in dialogo suum et me ipsum cum adhortatur tum monet: “Laudo id quidem, etsi nihil nimis oportet confidere…[tamen] in his est enim aliqua obscuritas. id igitur si acciderit, simus armati.” Debemus armari? Ita secundum Ciceronem, quoniam “catervae veniunt contra dicentium.” Hae in hoc libro “catervae” male dicentium sunt philosophi quidam, quaero autem, qui sint ipsi tempore nostro? Quae catervae nunc contra aeternitatem ipsumque animum disserunt? Homines “empirici” qui non nisi mundo materiali confidunt? Confiteor, contra illos ego ipse dico scriptitoque, sed forsan modo ob superbiam meam quippe qui velim me hominem contrarium esse. Quid mea refert armari si bona ratione iam persuasus sum? Haec “obscuritas” nunc est tam valida quam non possimus evadere—ergo Cicero me monet ut me armem eodem modo atque Sanctus Paulus: “propterea accipite armaturam Dei ut possitis resistere in die malo et omnibus perfectis stare.” Quamquam Ciceroni lorica non accepta ab Christo sed Platone, tamen lorica iustitiae est ipsa, quae accipi ab aliquo debet, et caute gerenda est contra illos qui solum res mortales in animo concipere possunt.