Friday, July 30, 2010

CONVENTICULUM LEXINTONIENSE

Procul dubio mensis iulius quotannis eluminatur nobis americanis illo latine loquentium conventu, cuius guru Terentius Tunberg mea quidem sententia inter homines hodiernos in mundo latinitatis caelestibus primus et liberalitate et humanitate. Sunt alia certo conventicula ad Musam dicacem nostram colendam, quorum participes se latinitati favere studere servire satis strepitose affirmant. Curatius inspice autem hos greges et, nisi fallor, satis commoda eis peculiaria invenietis. Quid de sectis, quid de agendis privatis dicam? Nos deterrent, nos excludunt plus quam alliciunt. Nunc scrutare conventiculum tunbergiense, quod spectat ad nihil nisi ad nutrimentum latinitatis inter nos cives plebeios communes pervulgares….profecto fines liberales, profecto scopus mirabilissimus. Conventiculum lexintoniense mihi quidem videtur exemplum optimum illius quod potest accidere si ex animo gaudemus paedia philologiaque nostra cotidie utentes.

Friday, July 16, 2010

De paedia lutherana

Saepe ante oculos habeo his in diebus opera illorum hyper-magistrorum qui ipsi saeculo decimo sexto incipiente fuerunt Academia, inter quos principia institutionesque Reformationis efficiebantur, in quibus tamquam seminario germina universitatis studiorum "humanisticae" radices egerunt.

Sine his scriptoribus – Melanchthone, Burenio, Chytraeo, Camerario, Sturmio, Crusio, tam multis! – Lutheranismus etiam concipi non potest. Qua de causa hic velim vos certiores facere de conventu academico (atque – ut mihi videtur -- lutherano) "Lutheranism and the Classics," in civitate Indiana, Castris Wayne, Kal. Octobribus huius anni. Doctores Ioannes Bruss, D.A. Meyer, Ioannes Nordling, et Carolus Springer (ac lumina aliquot obscuriora, inter quae ego) de rebus lutheranis classicis lutherano-classicis classico-lutheranis disserent.

De thesi meo, interrogas? Ut saepissime de illo ἰφθίμῳ ἀγαυῷ θαυμασίῳ ἀνδρί Ioanne Posselio, qui linguae graecae tam ardenter studebat ut verteret documenta lutherana non modo graece, sed etiam heroice. Ecce incepta Symboli Apostolici a Posselio μεταμορφωσθέντα :

Παμμεδέοντι θεῷ γενετῆρι ἐόντι πέποιθα,

ὃς κτίσε τὴν γαῖάν τε καὶ οὐρανὸν εὐρὺν ὕπερθεν.

(Si ignoveritis Symbolum, sic incipit: "Credo in Deum patrem omnipotentem Creatorem caeli et terrae".]
 

Nonne bellum? Nonne pulchrum? Posseli, te adamo.

Monday, July 5, 2010

Sermones vernaculi: vox populi vox egoismi

Quod his in diebus triumphat lingua anglica negari non potest. Aliquot diebus ante, virum [anglicum] audivi describentem linguam "globish", quae sine dubio anglica est … quamquam tam curta truncata circumcisa ut vix credam eam esse linguam adultorum vel etiam adulescentium: lingua globish est idonea infantibus anglice loqui discentibus. Quomodo censeam hanc patois dignam hominibus legatis clericis mercatoribus esse?

Nescio qua re nos lingua latina, quae plane idonea sit tali usui, peregre non utamur communicandi colloquendique causa. Qua re tam pretiosi tam necessarii ducuntur sermones vernaculi? Sine dubio coeperat noster amor vesanus vernaculorum usurpandorum annis sexti decimi saeculi: cum civitates "nationales" crescerent, repugnabant auctoritatem eorum extra fines, ut ecclesiae romanae, imperatoris etc. Lingua cuiusque gentis ascendit; Latina, nec "aliena" nec "propria," neglegitur; ratio eius usurpandae amittitur. Loquimur legimus scribimus utentes sermone vernaculo quia adiungi uni nationi – nostrae – cupimus. Nonne autem est usus vernaculi nostri unius, egoismus ipse? Nonne est hoc genus Jingo-ismi? Nec cupimus nec callemus cum aliis colloqui. Si forte discere linguae aliorum constituimus, sic agere lucri causa volumus videri. Nonne nos huius pudeat?

Ego saltem, vesana iam pridem existimata (immo etiam "crackpot"), colloqui scribere meditari discere docere ludere agere latine quam saepissime nos exigo.

Mundus mensuram pretii rerum aestimandi quodam tempore futuro mutabit….sic semper agit mundus.

Haud dubio quin olim voluntas ipsa sermocinandi cum aliis suffectura sit nos denuo incitare in studia latina.