A Nathane Oglesby data 4/28/ 09 Eatenus ut mortem non esse malum monstaret, aeternitas animi nunc explicata est. Praecipue argumentum per opiniones vulgi veterumque sapientium factum est, atque per philosophorum sententias (praesertim Platonem Aristotelemque veneretur, varios tamen alios describit.) Summatim in una sententia: “sic permanere animos arbitramur consensu nationum omnium” (36). qua de re opiniones populares scriptor libenter accipere videtur in hoc loco autem haerere: “ignoratio finxit inferos easque formidines”—vitam in corpore continuare post mortem credere non potest, quamquam etiam hanc eandem vulgus in se ipso testificat. Cur sententiam communem de animi immortalitate Ciceronem oportet credere, dum hanc de Inferorum monstris dubitat? Quem animum sine corpore intellegere posse nostros maiores poetasque negat, qua de causa ergo debet Cicero cogitationes illorum de ipsius aeternitate animi accipere? Si has sponte credimus, cur non etiam illas? Sic quidem cogito: videtur Cicero quiddam esse verum tam cupit, id. est ipsam immortalitatem, ut tantum opiniones communes accipiat quae eo serviant. Quibus eum adhuc approbo, res tamen mihi videtur adhuc improbata: Quamquam assentior ei non ob rationes fortes sed ob desiderium accipiendi meum innatum. Cum adiutore dialogi, quia tamen mihi quidem placet spes data sententiis Magistri, “Me vero delectat, idque primum ita esse velim, deinde, etiamsi non sit, mihi persuaderi tamen velim.” Sed iam iamque magis debeo legere.